nov
Ik heb saffraan altijd een bijzonder product gevonden. Het zijn de bewerkte stampers die je eet en je gerechten kleur en misschien belangrijker nog, smaak geven. Omdat ik een tijd geleden Marc en Linda leerde kennen, een koppel uit de Antwerpse kempen, wilde ik graag meer weten – nieuwsgierig als ik ben. Ik nodigde mezelf uit voor een leuke babbel en ging naar huis met een rugzak aan kennis. Heerlijk hoe passioneel ze met hun product omgaan. Marc is de man met de groene vingers. Hij is verantwoordelijk voor het teeltproces. Hij wiedt, houdt het perceel schoon en gaat de strijd aan met woelmuizen. Linda is dan weer verantwoordelijk voor de verwerking ervan. De keuken is haar domein. Ze experimenteert, bedenkt recepten en gaat helemaal op in het saffraanverhaal. Zoals dat hoort, bij gepassioneerde mensen. Ik kreeg eerst een rondleiding door Marc – die ik eerst schaamteloos Willy noemde, dat geheel terzijde. Het was een koude, mistige ochtend. Er waren niet veel bloemen klaar en al helemaal niet veel bloemen geopend. Toch kon ik helpen, en plukten we een kleine 150 bloemen bij elkaar. Veel, denkt mijn gulzige ik dan. Maar niets is minder waar. Je hebt ontzettend veel bloemen nodig om uiteindelijk een redelijke hoeveelheid gedroogde saffraan over te houden. 80 % van het gewicht van de stamper verdampt. Je houdt amper 20 % van het oorspronkelijke gewicht over. En ik moet je niet vertellen dat dat bijzonder weinig is. Wie saffraan teelt moet tevreden zijn met de kleine dingen, dat is nu wel duidelijk. Wij tellen de grammen, niet de kilo’s, zegt Marc. Ik was vol verwondering.
Na een rondleiding op het veld mocht ik me opwarmen in de keuken, samen met Linda. Linda is de immer sympathieke en goedlachse vrouw van Marc. We gaan aan tafel en drinken een paar tassen thee. Ik word verrast met pralines (met saffraan, jawel). Ze vertelt trots over de prijs en erkenning die ze, samen met een lokale chocolatier, hebben verworven. Mijn mond valt letterlijk open van verbazing, als Linda vertelt over hoe saffraan wordt vervalst. Pure oplichterij, zo blijkt vaak. Of een saffraanmaffia, zo zou je het ook kunnen noemen. En eigenlijk verbaast dat me niet helemaal. Linda vertelt mij dat saffraan ook het rode goud wordt genoemd. Het zou zelfs duurder zijn dan het edelmetaal, zo vertelde Marc al in de tuin. Zelfs supermarkten durven de mist in te gaan. Ik krijg een paar staaltjes voorgeschoteld. Slechts 1 is de echte saffraan, de rest is van zeer slechte kwaliteit of zelfs helemaal niet wat het zou moeten zijn. Een aantal merken mengen het zelfs met gedroogde bloemblaadjes, i kid you not.
Emonderen
Na de verhelderende babbel mocht ik samen met Linda aan het werk. De bloemen waren dan wel geplukt, van saffraan was er nog geen sprake. Ik leerde hoe je emondeert. Emonderen is het losmaken van de stampers en de bloemblaadjes. Met handschoenen en een haarnetje, uiteraard. Heerlijk en zeer rustgevend wel. Maar tegelijk ook spannend, als ze me vertellen dat er af en toe ook 4 stampers per bloem worden gevonden. Hij of zij die dat vindt, mag een wens doen. Het klavertje vier van de saffraan, zeg maar. Jammer, maar helaas. Geen geluk. Volgende keer, denk ik dan. Want ik ben geslaagd, aldus Marc en Linda. De stampers gaan vervolgens in een droogoven, waar ze worden gereduceerd tot de saffraan die we kennen.
Merci, lieve Marc en Linda, ik heb er ontzettend van genoten. Doe zo verder, en blijf de passie voelen. Jullie hebben een magisch plekje gecreëerd.
Meer informatie vind je op de website: www.belgischesaffraan.be
Winkelwagentje